Qjonek.pl

Wywiad z Bartoszem Bosackim
przeprowadzony dnia 10.10.2007r.

Redakcja:  Kiedy zaczął Pan grać w piłkę nożną?
B. Bosacki: Zacząłem pewnie, tak jak wszyscy inni chłopcy, ale  na systematyczne treningi uczęszczałem od czwartej klasy szkoły podstawowej. Nie wiem, ile miałem wtedy lat, bo było to dosyć dawno. Później chodziłem do szkoły sportowej nr 13, gdzie mieliśmy od samego początku dziesięć godzin lekcyjnych w tygodniu zajęć sportowych.
Redakcja: Czy były to zajęcia tylko z piłki nożnej?
B. Bosacki:  Generalnie  była to  klasa o profilu  piłki nożnej,  ale trener  nie ograniczał się tylko do niej. Graliśmy również w siatkówkę i w koszykówkę. Myślę, że to też procentowało później.
Redakcja: Kiedy i dlaczego podjął Pan decyzję o tym, aby zostać zawodowym piłkarzem?
B. Bosacki: To jest taka śmieszna historia, z której śmieje się cała moja rodzina. Ciocia zasugerowała moim rodzicom, abym spróbował zdać egzaminy sprawnościowe do szkoły nr 13. Ten pomysł mi się bardzo spodobał i od samego początku traktowałem to jako zabawę, a w późniejszym czasie  - ja do dzisiaj mam takie dosyć luźne podejście do gry, cieszę się, że robię to, co lubię i mogę za to dostawać jeszcze pieniądze. Ale tak, jak kiedyś już podkreślałem, pieniądze są ważne, lecz  nie są  najważniejsze,  ważna  jest  dobra  zabawa  i do dzisiaj tak to wygląda.
Redakcja: W jakich klubach grał Pan wcześniej?
B. Bosacki: 13-tka była filią Lecha, niektórzy uważają,  że to już był Lech, niektórzy mówią, że to była właśnie ta szkoła. Po skończeniu szkoły przeszedłem automatycznie do Kolejorza, bo takie były reguły. W KKS-ie właściwie ominąłem zespół rezerw, od razu awansowałem do pierwszego zespołu i z pierwszym zespołem trenowałem,  a  grałem  w  rezerwach.  Debiutowałem  w  Lechu w pierwszej lidze w 1994 albo 1995 roku. Trzy lata w Lechu czy cztery lata w Amice Wronki, dwa lata znowu w Lechu, dwa lata Norymberdze i w tej chwili drugi rok w Lechu.
Redakcja: Dlaczego powrócił Pan w końcu do Lecha?
B. Bosacki: Ja jestem z Poznania i utożsamiam się  z tym klubem. Tutaj przez to, że trenowałem spędziłem  tu pół życia  i zawsze kibicowałem  Lechowi,  zawsze  było  moim marzeniem zagrać na Bułgarskiej.  Jako  mały  chłopak  przychodziłem tutaj na mecze, kiedy  Lech  grał w pucharach i było moim marzeniem zagrać w takim meczu. Mam nadzieje, że w najbliższym czasie to marzenie uda się spełnić.
Redakcja: Gdzie jest lepsza atmosfera: na trybunach w Polsce czy w Niemczech?
B. Bosacki: Uważam, że Niemczech jest... ze względu na to, że mają bardziej rozwiniętą infrastrukturę, są lepsze stadiony i ludzi przychodzi więcej, ale jeżeli chodzi o żywiołowość, o do-ping - to na pewno atmosfera na Bułgarskiej jest lepsza.
Redakcja: Czy Lech zdobędzie mistrzostwo Polski?
B. Bosacki: Szczerze w to wierzymy. Piłkarze zrobią wszystko, żeby tak się stało. Na pewno nie będzie to łatwe, ale taki jest plan i myślę, że ten plan jest realny. Cały Poznań, kibice i klub zasłużyli  na to, by w końcu ,po tylu latach zdobyć mistrzostwo. Na pewno jest to do zrobienia.
Redakcja: Ostatnio  przegraliśmy  z  Polonią  Warszawa, z drugoligowym klubem, a teraz wygraliśmy z Legią Warszawa, która jest na początku tabeli. Jak to można wyjaśnić? Co zawiodło w Warszawie?
B. Bosacki: Trudno powiedzieć, co zawiodło. Od lat mówi się, że Puchar Polski rządzi się swoimi prawami. W zeszłym roku Legia odpadła z drużyną trzecioligową, w tym roku Lech odpadł z  zespołem drugoligowym. Myślę, że Polonia będzie się liczyła w drugiej lidze oraz walczyła o awans do ekstraklasy. Także nie robimy z tego tragedii, na pewno jest przykro, bo zdobycie Pucharu Polski to jest najkrótsza droga do tego, żeby walczyć w Europejskich Pucharach, a o to wszystkim w Poznaniu  chodzi. No,  ale  stało się,  jak się  stało. W  tej chwili  trzeba skoncentrować się na lidze i zdobyć takie miejsce, które będzie nas premiowało grą w Pucharach.
Redakcja: Czy był jakiś mecz, który najbardziej zapadł Panu w pamięć?
B. Bosacki: Tych meczy troszeczkę już było, na pewno jeden i drugi mecz na mistrzostwach świata,  jeśli  chodzi o mecze,  w których  ja  występowałem.  Na pewno  był to  mecz z  Niemcami i Kostaryką. 
Redakcja:  Dlaczego Pan został obrońcą?
B. Bosacki: Przez przypadek. Zaczynałem jako napastnik i nawet w grupach młodszych strzelałem  trochę  bramek. Była  taka  sytuacja,  iż pojechaliśmy na mecz do Bydgoszczy, chyba w dwunastu, bo chłopacy się rozchorowali i w trakcie podróży trener zapytał "czy nie zagram  na  prawej  obronie?"  Zagrałem i tak już zostało, ale ja się śmieję, że oprócz bramkarza to grałem w lidze na wszystkich pozycjach.
Redakcja: Jakie to uczucie, kiedy piłkarz dowiaduje się o tym, że przez dłuższy okres  nie może grać w piłkę?
B. Bosacki: No na pewno nie jest to miłe, tym bardziej, że akurat przy tej kontuzji, którą ja w tej chwili mam, perspektywa przerwy to sześć miesięcy. Być może uda mi się troszeczkę ten czas skrócić, robię wszystko, żeby tak było. No, ale nie było wyjścia, trzeba było się z tym pogodzić, to jest element tego zawodu, tej pracy. Piłkarze muszą się z tym liczyć na każdym treningu, na każdym meczu, akurat  mi się  takie  coś przytrafiło i  dzień po operacji nie  myślałem o tym, co się stało, tylko każdego dnia myślę o tym, żeby jak najszybciej wrócić na boisko. Wydaje mi się, że tak powinni podchodzić wszyscy do tego, jest łatwiej.
Redakcja: Gdyby jakiś klub chciał zapłacić za Pana duże pieniądze, co by Pan na to powiedział?
B. Bosacki: Myślę, że takie pieniądze już były za mnie i dla mnie kładzione przez kluby z Polskiej Ligi, ale Bosacki jest w Poznaniu i pewnie w tym Poznaniu zostanie.
Redakcja: Bardzo  dziękuję  za  wywiad  jednocześnie życzę szybkiego powrotu do zdrowia i gry w pierwszym składzie oraz zdobycia mistrzostwa Polski.

Agnieszka Ignaszak

Ostatnio edytowany przez bogrodowiak (2008-03-19 19:01:51)